آیت‌الله عبدالله مازندرانی کیست؟

خبرگزاری فارس ـ گروه تاریخ: آیت‌الله عبدالله مازندرانی فرزند محمد نصیر طبرسی یکی از مراجع و رهبران عضو مشروطیت ایران در سال ۱۲۵۶ ق در شهر بارفروش (بابل) پا به عرصه وجود نهاد. 

پس از فراگیری دوره مقدماتی ایران را برای ادامه تحصیل به مقصد عراق ترک گفت و در نجف و کربلا از محضر درس بزرگانی چون فاضل ایروانی، میرزا حبیب‌الله رشتی، شیخ مهدی کاشف‌الغطاء، حاج شیخ مرتضی انصاری و حاج شیخ زین‌العابدین مازندرانی کسب فیض نمود و به درجه اجتهاد نایل گشت، ایشان از شاگردان برجسته میرزا حبیب‌الله رشتی به شمار می‌رفت و دروس او را تقریر می‌نمود.

پس از فوت میرزا حبیب‌الله، شاگردان وی از شیخ عبدالله پیروی کردند. ایشان به تدریج در زمره مراجع بزرگ تقلید عصر خویش قرار گرفتند.

در جنبش مشروطیت ایران و مخالفت با رژیم استبدادی، شیخ عبدالله مازندرانی همراه و همگام با آخوند خراسانی و حاج‌میرزا حسین خلیلی تهران با ارسال نامه و تلگرام برای رهبران دینی و سیاسی ایران این جنبش را تأیید کردند و به دفاع از مشروطه‌خواهان پرداخته و با نشر اعلامیه‌های روشنگرانه نسبت به رویدادهای سیاسی و اجتماعی آن دوران موضع‌گیری می‌نمودند. 

پس از صدور فرمان مشروطیت و افتتاح مجلس شورای ملی، ایشان به همراه آیات عظام طی نامه‌ای گشایش مجلس را تبریک گفتند و پیوسته با صدور احکام و فرامین دستورات لازم را به نمایندگان مجلس برای تهیه و تصویب قوانین مهم صادر می‌نمودند و با تأکید بر التزام به قوانین مجلس ضرورت پشتیبانی از آن را اعلام می‌کردند.

۲۰ ذیقعده سال ۱۳۲۶ ق پس از به توپ بسته شدن مجلس توسط محمدعلی شاه و آغاز قیام مردم آذربایجان آن بزرگوار و آخوند خراسانی (که نفوذ بسیاری در میان مسلمان باکو داشت) با ارسال نامه‌ای به مسلمانان روسیه از آنان درخواست کمک به انقلابیون تبریز را نمودند.

بعد از تشکیل مجلس دوم در سال ۱۳۲۸ ق ایشان و آخوند خراسانی طی نامه‌ای به ناصرالملک از عملکرد سران سیاسی مشروطیت به شدت انتقاد کردند و در خصوص شکل‌گیری استبدادی به مراتب خطرناک‌تر از استبداد قاجاریه تحت عنوان آزادی و مشروطیت هشدار دادند.

پس از ترور سیدعبدالله بهبهانی رهبر آزادی‌خواه مشروطه، سیدحسن تقی‌زاده یکی از نمایندگان تندرو مجلس که به داشتن عقاید لیبرالی و تفکیک قوانین عرفی از قوانین شرعی شهرت داشت به مباشرت و آمریت در قتل متهم گردید و شیخ عبدالله مازندرانی و آخوند خراسانی طی تلگرافی که به مجلس شورای ملی مخابره نمودند بر ضدیت مسلکت تقی‌زاده با اسلام و قوانین شرع تأکید کرده و از مجلس خواستار عزل وی و تبعید از کشور شدند.

سال ۱۳۲۹ ق پس از ورود متجاوزان روسی به شمال ایران، از جمله تبریز و کشتار آزادی‌خواهان و نیز هجوم اشغالگران ایتالیایی به طرابلس غرب (لیبی) و تصرف آن سرزمین، وی به همراه جمعی از مراجع و علمای شیعه عراق بر ضد اشغالگران روسی و ایتالیایی فتوای جهاد صادر کرد و مسلمانان را به مقابله با آنها فرا خواند.

آن بزرگوار در اعتراض به اشغال ایران عازم کاظمین شد و در چهارم ذیحجه ۱۳۳۰ ق در نجف اشرف دار فانی را وداع گفت و در مقبره شیخ جعفر شوشتری مدفون گشت.

انتهای پیام/