جزییات تحصن در دانشگاه تهران در سال ۱۳۵۷

به گزارش خبرگزاری فارس، عبدالمجید معادیخواه در کتاب خاطرات خود که توسط مرکز اسناد انقلاب اسلامی منتشر شده است درباره نحوه تصمیم‌گیری برای تحصن در دانشگاه تهران می‌گوید: “شهید بهشتی، دوستان را به نشستی فو‌ق‌العاده فراخواندند. او مدیریت آن نشست را عهده‌دار شد و سخن را چنین آغاز کرد: «دوستان! تا روز گذشته، در حفظ روحیه مردم و تهدید دولت بختیار می‌گفتیم: اگر دولت فرودگاه را بر روی هواپیمای حامل امام (ره) نگشاید، حرف آخر را می‌زنیم مسئول پیامدهای آن، کسانی هستند که از بازگشت امام(ره) به کشور مانع شده‌اند.

تا امروز دولت با صراحت نمی‌گفت از آمدن امام (ره)مانع می‌شوم. اما اکنون بختیار با صراحت اعلام کرده است که بازگشت امام (ره)را مانع می‌شوم. در چنین شرایطی چه می توانیم بکنیم: آیا راه را برای انفجار عواطف مردم باز کنیم و بگوییم: «مردم! این شما و این دولت بختیار! آیا پیامدهای چنان انفجاری را می‌توان پیش‌بینی کرد؟ آیا جمع حاضر مسئولیت شرعی آن را پذیرا می‌شود؟»”

معادیخواه در ادامه افزود: “در نتیجه صحبت های شهید بهشتی، سکوتی طولانی بر جمع سایه افکند. من نخستین کسی بودم که آن سخن را با پیشنهاد تحصنی نامحدود شکستم؛ با این استدلال که اگر علمایی که در تهران حضور دارند، به بهانه‌ای در جایی تجمع داشته باشند و مردم با جمع آنان ارتباطی دائمی را بتوانند، نه مردم به زودی دلسرد می‌شوند، نه نیازی به دستوری عجولانه است.

در صورتی که دولت بختیار متعرض چنین جمعی بشود، خود زمینه انفجار عواطف مردم را فراهم کرده است؛ چنان که سود آن نصیب جنبش می شود و در زمینه زیان‌های آن، دولت بختیار مسئول است. بهترین بهانه تجمع هم تحصن نامحدودی است که تا آمدن امام (ره) به کشور ادامه یابد. هم آیت الله بهشتی آن پیشنهاد را پسندیدند، هم جمع حاضر در آن نشست، بر پذیرش آن اجماع کردند.

از آن پس گفتگوهایی بر محور چگونگی و محل آن تحصن انجام شد. سرانجام بر سر مسجد دانشگاه، به توافق رسیدند. نوشتنی است که همه آن جمع در این نکته هم‌سخن بودند که نباید محل تحصن را به گونه‌ای برگزینیم که به اندک شائبه‌ای در به رسمیت شناختن رژیم، آلوده باشد. در آن اوضاع شدنی بود که از مجلس شورای ملی نیز استفاده شود، اما به سبب شائبه‌ای که با اشاره یادآور شدم، گزینش جایی چون مجلس، شدنی نبود.

انتهای پیام/