حدیثی از امام رضا(ع) که در بین علما به عالی‌ترین روایت در توصیف امامت معروف است

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران تسنیم«پویا» مسأله امام‌شناسی که در کنار توحید خداوند از مهم‌ترین مسائل مربوط به اصول دین است و در واقع اقرار و ایمان به وحدانیت خداوند در گروی شناخت امامت اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) است.

در جلد یکم کتاب الکافی شیخ کلینی صفحه ۱۴۵  از امام صادق(ع) نقل شده است «بِنَا عُبِدَ اللَّهُ وَ بِنَا عُرِفَ اللَّهُ وَ بِنَا وُحِّدَ اللَّهُ‏ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى‏؛ به وسیله ما خدا پرستیده شد و به وسیله ما خدا شناخته شد و به وسیله ما خداوند تبارک و تعالى‏ یگانه دانسته شد» بنابراین عبودیت، معرفت و وحدانیت خداوند متعال از مجرای اهل‌بیت(ع) حاصل می‌شود،‌ به این علت پرداختن به معرفت عترت(ع) تا این مقدار برایمان جلب توجه می‌کند.

امام رضا(ع) در روایت مشهوری به توصیف امامت می‌پردازند که این روایت را در کتب مختلفی از جمله کافی، تحف‌العقول،‌ معنای‌الاخبار و دیگر کتب مشهور دیگر می‌توان یافت. این روایت در بین علمای شیعه معروف به عالی‌ترین روایت شیعه در توصیف امامت است که روز جمعه در مسجدی توسط حضرت ایراد شد و به مناسبت به بخشهایی از این روایت خواهیم پرداخت تا ان‌شاءالله بهانه‌ای برای کسب معرفت عترت‌(ع) باشد.

امام رضا(ع) در توصیف امام می‌فرمایند: «الْإِمَامُ کَالشَّمْسِ الطَّالِعَهِ الْمُجَلِّلَهِ بِنُورِهَا لِلْعَالَمِ وَ هِیَ فِی الْأُفُقِ بِحَیْثُ لَا تَنَالُهَا الْأَیْدِی وَ الْأَبْصَار؛ امام مانند خورشید فروزنده‏‌اى است که با تابش نور خود به زندگى تاریک بشر روشنى مى‌‏بخشد و در حالى که خود بر تارک بلند افق آسمان قرار دارد، دستها و چشمها به او نمى‌‏رسد‏».

امام رضا (علیه‌السلام) مفهوم امام را به خورشیدی مثال می‌زند که در عالم والایى قرار دارد که از دست آلوده نااهلان به دور است و باعث نورافشانی عالم می‌شود و از سوی دیگر تمام موجودات نورشان وابسته به تابش نور خورشید است.

خاصیت دیگر خورشید در منفعت‌رسانی است طوری که حیات موجودات بر تابش آن وابسته است و اگر لحظه‌ای از تابش خود منصرف شود، تمام موجودات زمین حیات خود را از دست می‌دهند. امام نیز همین گونه است و اگر لحظه‌ای از امامت خود منصرف شود، تمام موجودات عالم حیاتشان را از دست می‌دهند که این مسأله در احادیث به طرق مختلف وارد شده است.

امام سجاد(ع) در حدیثی فرمودند: «لَوْ لَا مَا فِی الْأَرْضِ مِنَّا لَسَاخَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا؛ اگر از ما در زمین نباشد،‌ زمین تمام اهلش را در خود فرو می‌برد» که این حدیث شاید ناظر بر حیات‌بخشی تمام موجودات عالم باشد.

انتهای‌پیام/