به نقل از ایسنا، هشتم بهمن ماه سال گذشته بود که تیم ملی فوتبال ایران در نیمه نهایی جام ملت‌های آسیا سه بر صفر مغلوب ژاپن شد و رویای یک ملت را برای پایان یافتن طلسم ۴۳ ساله در قهرمانی آسیا به باد داد تا شاگردان کی‌روش در آن دیدار به سبک ژاپنی‌ها خودکشی (هاراگیری) کنند و پرونده کی‌روش برای بقا در فوتبال ایران را ببندند.

حالا که حدود یک سال از آن اتفاق گذشته، تیم فوتبال پرسپولیس، ۲۲ بهمن ماه سال ۹۸، در ورزشگاه خانگی الدحیل به مصاف این تیم رفت که در نهایت با برتری ۲ بر صفر به سود تیم قطری به پایان رسید. تقابلی که گل اول آن با اشتباه تکراری بازیکنان پرسپولیس در اعتراض به صحنه داوری رقم خورد و بازیکنان این تیم با رها کردن بازی و حمله به سوی داور، شرایطی را برای بازیکنان الدحیل مقابل دروازه علیرضا بیرانوند رقم بزنند که به راحت‌ترین شکل ممکن شاهد باز شدن دروازه سرخپوشان باشیم.

روایت گل اول ژاپن

اوساکو یویا توانست در دقیقه ۵۶ دروازه بیرانوند را با ضربه سر باز کند. روی این گل، مدافعان ایران بدون توجه به جریان بازی، اعتقاد داشتند داور استرالیایی نسبت به تمارض بازیکن ژاپن، باید کارت زرد نشان دهد که روی غفلت آنها و بی‌توجهی به جریان بازی، ژاپن گل نخست را زد تا همین اتفاق بازیکنان تیم ملی را در شرایط روحی خاصی قرار دهد و پس از آن شاهد دریافت گل‌های دوم و سوم باشیم.

روایت گل اول الدحیل

در دقیقه ۵ روی یک حرکت المعز علی درون محوطه جریمه پرسولیس توپ را در اختیار گرفت و با یک ارسال، توپ را به مانژوکیچ رساند و این بازیکن هم با ضربه سر دروازه پرسپولیس را باز کرد؛ در این صحنه اشتباه عجیب مدافعان پرسپولیس و رها کردن بازی و رفتن به سمت داور به گمان به اوت رفتن توپ باعث شد تا دروازه این تیم باز شود.

علت رفتار مشابه تیم کی‌روش و یحیی چیست؟

بسیاری از کارشناسان بر تیم ملی فوتبال ایران خرده گرفتند که عدم مدیریت فضای روانی حاکم بر بازیکنان موجب شد علی رغم شایستگی فنی، تیم بازنده میدان در دیدار مقابل ژاپن باشیم و در لحظه‌ای که باید با سماجت بازی را دنبال می‌کردیم به دلیل اعتراض دسته جمعی مدافعان و حمله به داور، این فرصت را به ژاپنی‌ها تقدیم کردیم تا به آسان‌ترین شکل ممکن دروازه بهترین خط دفاعی فوتبال آسیا را باز کنند.

هجمه‌ها در دیدار ایران مقابل ژاپن بیشتر به سمت کی‌روش و نیمکت تیم ملی فوتبال ایران معطوف شد و برخی بر این عقیده بودند که عصبانیت‌ها در طول زمان، دامن‌گیر بازیکنان تیم ملی و حتی فوتبال ایران شده است اما حالا با گذشت حدود یک سال از آن دیدار، شاگردان یحیی گل محمدی – به عنوان یکی از آرام‌ترین مربیان لیگ برتر فوتبال ایران – شاهد تکرار همان تصاویری بودیم که در دیدار ملی پوشان ایران مقابل ژاپن در جام ملت‌های آسیا تجربه کردیم.

گویی تاریخ را مجددا برای فوتبال ایران نوشته باشند؛ اعتراض و حمله به سوی داور، رها کردن بازی، ارسال از سمت راست دروازه علیرضا بیرانوند، ضربه سر مهاجم حریف، چسبیدن توپ به تور دروازه و شکستی دیگر که کام فوتبال ایران را به دلیل رفتارهای غیر حرفه‌ای به یک اندازه تلخ کرد.

کی‌روش مقصر بود یا یحیی مقصر است؟ فوتبال ایران در طول برگزاری لیگ برتر سرشار از صحنه هایی است که داوران، آماج حملات بازیکنان و کادر فنی نیمکت‌ها قرار می‌گیرند؛ همان صحنه‌ای که از سوی امثال مسعود شجاعی به عنوان یک بازیکن کاملا حرفه‌ای در دیدار گل گهر سیرجان مقابل تراکتور تبریز رقم خورد و به دلیل سرشاخ شدن با کمک داور، از بازی اخراج شد.

دست بردارید آقایان …

فوتبال ایران با بازیکنانی که با فرهنگی غلط بزرگ شده‌اند و خود نیز قصد اصلاح آن را ندارند، بزرگ شده‌اند، جایی که آموزشی برای بهبود رفتارها تعریف نشده و باید اذعان کرد که این رفتار تهاجمی در بطن فوتبال ایران نهادینه شده است و هر بار در یک بازی بین المللی نقره داغمان می‌کند.

دست بردارید آقایان! از اعتراض‌هایی که به تحقیرمان ختم می‌شود دست بردارید. کجای دنیا برای اشتباهی در این سطح، یک سالگی می‌گیرند؟ کجای دنیا قبل از اینکه سوتی شنیده شود، مدافعان درون محوطه جریمه بازی را رها می‌کنند و با حمله به سمت داور فضا را برای گلزنی رقیب به بهترین شکل ممکن فراهم می‌کنند و بعد از آن کاسه چه کنم دست می‌گیرند؟

ماحصل این اعتراضات و باد کردن رگ گردنتان جز به شکست نمی‌رسد، کاش به جای حمله به داور به سمت توپ حمله کنید و همیشه به یاد داشته باشید که فوتبال بر اساس توهمات ذهنی شما به نتیجه نمی‌رسد و فوتبال تا زمانی که داور سوت نزده باشد در حیات است و این شمایید که با رها کردن بازی، مراتب مرگ تیم خود را درون زمین رقم می‌زنید و هدیه‌ای باور نکردنی را به حریف تقدیم می‌کنید.