مسئولان زمانی که اهمیت نمی‌دهند من هم به فکر خداحافظی می‌افتم

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، سید محمد رفیعی ۲۸ ساله یکی از برترین تکواندوکاران ایران و استان قم است که در سن جوانی موفق شده به مدال‌های بسیار زیادی دست یابد، از آخرین درخشش وی می‌توان به مدال برنز نظامیان جهان اشاره کرد که موجب سربلندی کشور شد، رفیعی در مسابقات انتخابی المپیک نیز شرکت کرد و عملکرد خوبی را نشان داد و به نظر می‌رسید از شانس‌های المپیک آتی باشد اما دست روزگار سید محمد را دارد از ورزش دور می‌کند.

سید محمد ۱۵ ماه است پدر شده است و خداوند به او سید امیرحسین را بخشیده، شاید همین‌طور که سید محمد در مسابقات مختلف دل مردم را شاد می‌کرد حالا خداوند دل او را شاد کرده است.

تسنیم: از چه سالی شروع به ورزش کردید؟

از سن ۵ سالگی به همراه برادر بزرگ‌ترم سید مهدی رفیعی که مربی من بود ورزش تکواندو را آغاز کردم و تا حالا ادامه دادم.

تسنیم: برادرتان الان هم در ورزش حضور دارند؟

بله، برادرم هنوز در ورزش حضور دارند و کم‌وبیش ورزش می‌کند ولی الان بیشتر به‌کار مربیگری و داوری پرداخته است.

تسنیم: تا به امروز چه مدال‌هایی را به‌دست آوردید؟

در سطح استانی که مدال‌های متعدد را به‌دست آورده‌ام و در بخش‌های بین‌المللی نیز موفق شده‌ام مدال‌های نوجوانان جهان، دانشجویان، ارتش‌ها، باشگاهای آسیا و بین اللملی های مختلف را برای کشورم کسب کنم.

تسنیم: به نظرت شما ارزشمندتری مدالی که به‌دست آوردید کدام مدال بود؟

پاسخ دادن به سؤال بسیار سخت است، هر برای گرفتن هر مدال ماه‌ها در اردو مانده‌ایم و تلاش بسیار کرده‌ام، هر مدال زحمت خودش را داشته است به همین جهت هرکدام از این مدال‌ها زحمات و تلاش‌های خاص خود را داشته‌اند والان تبدیل به یک خاطره شده‌اند.

تسنیم: گفتید خاطره، یک خاطره خوب برای ما از دوران ورزشی خود تعریف کنید؟

خاطره خوب زیاده، اما می‌خواهم بدترین خاطره‌ام را تعریف کنم، درست یک هفته قبل از مسابقات المپیک دانشجویان چین دستم شکست و باوجوداینکه تمام‌کارهای اعزام انجام‌شده بود با تیم کشور چین رفتم اما نگذاشتن بازی کنم.
تسنیم: در حال حاضر مشغول چه‌کاری هستید؟

از لحاظ اجتماعی که درسم تموم شده است و موفق شدم مدرک فوق‌لیسانس در رشته روانشناسی ورزش از دانشگاه تهران اخذ کنم و هم‌اکنون دنبال کار هستم و ازلحاظ ورزشی هم دارم تمرین می‌کنم و به ورزش خودم ادامه می‌دهم.

تسنیم: خیلی از قهرمانان مشکل اشتغال دارند، آیا برای قهرمان مدال‌آوری مثل شما کار پیدا می‌شود؟

در حال حاضر که شدیداً دنبال کار هستم و از طریق مراجع ورزشی دو، سه سال پیگیری بودم حتی چندین بار به چند وزارتخانه نامه‌نگاری کردیم ولی هیچ نتیجه‌ای نگرفتیم و تا این لحظه نتیجه‌ای را نداده است.

تسنیم: سید محمد رفیعی ارزشمندترین چیزی که توی دنیا داره چی هست؟

در یک کلام به این سؤال شما پاسخ می‌دهم، خانواده، همسر و فرزندم با ارزشمندترین چیزهایی هست که در دنیادارم.

تسنیم: حاضری مدال‌هایی که به‌دست آوردید با چیزی‌های مادی عوض کنی؟

فکر نمی‌کنم هیچ ورزشکاری حاضر به همچنین کاری باشد، چراکه برای گرفتن هر مدال، آنقدر ورزشکار زحمات زیادی رو کشیده است و شاید برای افرادی هم مهم نباشد ولی برای خود ورزشکار ارزش معنوی بسیار زیادی را دارد.

تسنیم: در مورد مدال‌هایی که به آستانه مقدس حضرت معصومه اهدا کردید توضیح بدید؟

من پس از بازگشت و اتمام مسابقات، مدال‌هایی که به لطف خدا و دعای مردم کشور به‌دست می‌آورم به آستان مقدس حضرت معصومه تقدیم می‌کنم  تمام مدال‌هایی رو که به‌دست آوردن  تقدیم حضرت کردم و احساس می‌کنم پس‌ازاین کار تکلیفی از گردنم خارج‌شده است و به وظیفه خودم عمل کردم ام.

تسنیم: چرا به تهران رفتید؟

به خاطر درس و شرایط تمرین و پیشرفت ورزشی‌ام، مجبور شدم که از قم به تهران و کرج بروم و ساکن این شهر شوم.. اما تمام مسابقات را همیشه از استان قم شرکت می‌کنم چون از ابتدا تکواندو ورزش خود را در این شهر و زیر نظر استاد نصیروند شروع کرده‌ام.

تسنیم: آیا تمرینات جدی پیگیری می‌کنید؟ برای چه رقابت‌هایی آماده می‌شوید؟

بله، از تمرین که دست نمی‌کشم، چندین پیشنهاد از تیم‌های لیگ برتری داشته‌ام خودم را آماده می‌سازم تا در نیم فصل دوم در لیگ برتر بازی کنم.

تسنیم: تا حالا به خداحافظی فکر کردید؟

اتفاقاً، چند وقت پیش تو فکر این بودم که برای همیشه خداحافظی کنم و چند ماه هم تمرین نکردم ولی خانوادم اصرار بر این داشتند که زوداست و می‌توانم چند سال دیگر هم‌بازی کنم به خاطر آن دوباره تمرین‌ها را آغاز کردم.

تسنیم: علت اینکه به خداحافظی فکر کردی چی بود؟

بی‌توجهی مسئولان و اینکه زندگی همسر و فرزندم مهم‌تر از همه‌چیز بود، حدود یک سال مداوم در اردوهای تیم ملی بودم به‌صورت شبانه‌روزی از شنبه تا پنجشنبه بعدازظهر تمرین می‌کردیم، تنها روز پنجشنبه و جمعه در اختیار خانواده بودیم و در همین زمان همسرم باردار بود و وقتی هم پسرم به دنیا آمد من دراردوتیم ملی بودم و عازم مسابقات المپیک نظامیان بودم که حتی با آسیبی دیدگی که از قبل داشتم، لطف خدا شامل حالم شد تا شرمنده خانوادم نشدم و آنجا مدال برنز گرفتم، شرایط خیلی سختی داشتم بعدازآن مسابقات حتی پیامکی هم بابت تبریک ندادن به این نتیجه رسیدم که زندگیم مهم‌تر از همه اینهاست.

تسنیم: به المپیک ژاپن هم‌فکر می‌کنید؟

نه، در حال حاضر دوست دارم به خانوادم و آینده آن‌ها فکر و تمرکز کنمتسنیم: چه کسانی بیشتر حمایتت کردند تا به اینجا رسیدید؟

در درجه اول از خانوادم و استاد نصیروند و تمام کسانی که تو پیشرفت من تأثیر داشتند تشکر می‌کنم و بعد هم از شما و خبرنگاران عزیزی که از ورزشکاران بومی شهر که از ابتدا تا انتها در این شهر زحمت کشیدند تلاش کردن و افتخار کسب کردن برای این کشور و شهر که شما باعث دیده شدن آن ها هستید سپاس‌گزارم.

تسنیم: چقدر حمایت شدی؟

من می‌خواهم از شما سؤالی بپرسم معنی حمایت را برای من توضیح می‌دید؟

نمی‌دانم چی به گم، من در اکثر مراسم‌های تجلیل از قهرمانان سال‌های قبل حضور داشتم ولی در مورد سال گذشته مسئولین می‌گفتن که مدال برنز المپیک ارتش‌ها به اداره ورزش و جوانان ربطی نداره حتی تبریک خشک‌وخالی هم از هیچ‌یک از مسئولین هم نشنیدیم

آخر توضیح ندارد توی این چند وقت اخیر حتی تماس هم نگرفتن که بخوان حمایتی داشته باشند.

انتهای پیام/