گسست اجتماعی جامعه صهیونیست

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، با گذشته بیش از ۶۸ سال از تشکیل رژیم صهیونیستی، معضل گسست‌های اجتماعی هنوز به عنوان یکی از بحران‌های داخلی این رژیم محسوب می‌شود. گسستی که ناشی از ورود اتباع از کشورها و فرهنگ‌های مختلف به سرزمین های اشغالی است.

تاکنون مطالب زیادی در این خصوص عنوان شده است ولی باید گفت که این معضل به خوبی توسط مقامات صهیونیستی مدیریت شده و به یک بحران غیر قابل کنترل تبدیل نشده است، ضمن آنکه نسل این مهاجرین به تدریج در حال جایگزینی با نسلی هستند که اکثریت آنها در سرزمین های اشغالی به دنیا آمده اند (۷۵ درصد از جمعیت کنونی در سرزمین های اشغالی به دنیا آمده‌اند، در حالی که در سال ۱۹۴۸، این آمار ۳۵ درصد بوده است ) و شاید در مقایسه با نسل قبلی، تعلق بیشتری به هویت اسرائیلی و این سرزمین داشته باشند.

ولی اکنون بعد دیگری از شکاف اجتماعی در دولت صهیونیستی در حال نمایان شدن است؛ شکافی که حاصل از رشد جامعه عربی در داخل سرزمین‌های اشغالی است. قشری که با هویت «صهیونیستی – اسرائیلی» ممزوج نشده و هویت مستقل «عربی – فلسطینی» خود را حفظ کرده است. این معضل آنقدر حائز اهمیت می باشد که سخنان رئیس رژیم صهیونیستی در جریان کنفرانس هرتزلیا را به خود اختصاص داد:

«رئوبن ریولین»، رئیس رژیم صهیونیستی در سخنرانی خود در  کنفرانس هرتزلیا ۲۰۱۵، با عنوان «چهار گروه» گفت: در اسرائیل دیگر فقط یک گروه وجود ندارد که اکثریت جامعه را در بر بگیرد، بلکه فرایندی شکل گرفته است که در آن چهار گروه اصلی «سکولار»، «ملی – مذهبی»، «عربی» و «حریدی» که ماهیت‌های متفاوتی دارند، به لحاظ جمعیتی در حال نزدیک شدن به یکدیگر هستند. به گفته وی، ساختار مالکیت بر جامعه صیهونیست، در برابر چشم همه درحال تغییر است. این تغییرات، ماهیت اسرائیل را از نو ایجاد خواهد کرد. رئیس رژیم صهیونیستی برای رویارویی با این مسئله، شکل دهی «هویت مشترک اسرائیلی» را پیشنهاد کرد.

به دنبال این سخنان، هیئت دولت رژیم صهیونیستی تصمیم شماره ۹۲۲ را به تصویب رساند، که برنامه‌ای پنج ساله برای قشر عربی این رژیم محسوب می‌شود و حدود ۵/۹ میلیارد شِکِل برای آن در نظر گرفته است.

ادغام اقتصادی جامعه عربی در جامعه صهیونیستی، به عنوان موتور اصلی رشد بازار این رژیم و همچنین ابزاری برای کاهش نابرابری و شکاف اجتماعی بین اکثریت یهودی و اقلیت عربی در جامعه صهیونیستی، از جمله اهداف این برنامه ذکر شده است. این برنامه شامل حوزه‌های متنوعی است، که از جمله آن تلاش برای تغییر مکانیزم اختصاص بودجه دولتی می‌باشد به نحوی که برابری فزاینده‌ای برای شهروندان عرب ایجاد کند. اجرای این برنامه بر عهده وزارت «برابری اجتماعی» به وسیله سازمان «توسعه اقتصادی» گذاشته شده است.

برای درک ابعاد بیشتری از این معضل، باید ترکیب جمعیتی این رژیم را مورد توجه قرار داد:

بر اساس آماری که دفتر مرکزی آمار رژیم صهیونیستی در تاریخ «۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۵» (۹ می ۲۰۱۶) منتشر کرد، جمعیت این رژیم حدود ۸.۵۲۲.۰۰۰ نفر می باشد (در سال ۱۹۴۸، آمار صهیونیست‌ها، ۸۰۶ هزار نفر بوده است)  در این آمار، تعداد صهیونیست‌ها حدود ۶.۳۷۷.۰۰۰ نفر    (۸. ۷۴ درصد از کل جمعیت )، اعراب حدود ۱.۷۷۱.۰۰۰ نفر (۸. ۲۰ درصد) و سایر اقشار (مسیحیان غیر عرب، پیروان سایر مذاهب و فاقد دسته بندی مذهبی طبق فهرست ثبت شده صهیونیست‌ها ) شامل حدود ۳۷۴ هزار شهروند می‌باشند (۴.۴ درصد).

بر اساس پیش بینی همین دفتر، در سال ۲۰۳۵، آمار شهروندان صهیونیستی به ۱۱.۴ میلیون نفر خواهد رسید که ۲۳ درصد آنرا اعراب تشکیل خواهند داد و یهودیان به کمتر از ۷۰% خواهند رسید. این در حالی است که فقط در سال ۲۰۱۴ حدود ۳۰ هزار مهاجر یهودی وارد سرزمین‌های اشغالی شده‌اند و به رشد جمعیت این رژیم کمک کرده‌اند. ولی در مورد اعراب به هیچ وجه چنین امکانی وجود نداشته و رشد جمعیت فقط از طریق ولادت صورت می‌گیرد. آمار فوق نشان دهنده حرکت نرم شهروندان عرب برای خارج شدن از اقلیت در سرزمین‌های اشغالی است.

در اینجا باید به این نکته نیز توجه کرد که در خصوص بیان آمار رسمی شهروندان رژیم صهیونیستی، همواره آمارها بر مبنای دو جمعیت یهودی و عربی اعلام می‌شود و سایر اقشار گاهی به صورت مستقل و گاهی در کنار یهودیان (و نه اعراب) ذکر می‌شوند. این مسئله در درجه اول تایید کننده شکاف اجتماعی در بین صهیونیست‌ها و در درجه دوم نشان دهنده موضع این رژیم نسبت به شهروندان عرب بوده که آنها را در برابر یهودیان و به عنوان یک قشر اقلیت و درجه ۲ معرفی می‌کند.

همچنین بر اساس آماری که «دفتر مرکزی آمار فلسطین» در سال ۲۰۱۶ منتشر کرده است، شهروندان فلسطینی که در مناطق ۶۷ زندگی می‌کنند ۴.۸۱۶.۵۰۳ نفر می‌باشد که از این میان ۲.۹۳۵.۳۶۸ نفر در کرانه باختری و ۱.۸۸۱.۱۳۵ نفر در نوار غزه زندگی می‌کنند. اگر این عدد را با تعداد شهروندان عرب دولت صهیونیستی جمع کنیم، به عدد ۶.۵۸۷.۵۰۳ خواهیم رسید که در برابر ۶.۳۷۷.۰۰۰ یهودی ساکن در سرزمین های اشغالی، حکایت از اکثریت جمعیتی اعراب دارد.

در صورتی که این رشد جمعیتی را در کنار تبعیض‌های اجتماعی موجود در جامعه صهیونیستی قرار دهیم، فرایند برجسته شدن شکاف بین دو قشر صیهونیستی و عربی و قرار گرفتن بیش از پیش این دو در برابر یکدیگر را بهتر درک خواهیم کرد. به عنوان نمونه، شهروندان عرب، امکان خدمت در ارتش صهیونیستی را ندارند، در حالی که ارتش و نیروهای آن از اهمیت و ارزش بالایی در جامعه صهیونیستی برخوردار هستند. همچنین شهروندان عرب، اجازه تعمیر منازل خود در مناطق ۴۸ و یا خرید منزل در خارج از شهرک‌های عرب نشین را ندارند.

آمار عملیات‌های انجام گرفته طی دو سال اخیر، گواهی بر این مدعا می‌باشد؛ در جریان انتفاضه سوم که از اکتبر ۲۰۱۵ آغاز شده است، ۳۷۵۴ عملیات (پرتاب سنگ، پرتاب بطری‌های آتش زا، حمله با چاقو و تیراندازی) علیه شهروندان صهیونیست انجام گرفته که ۱۱۹ مورد آنها توسط اعراب ۴۸ انجام گرفته است. این عملیات‌ها در تل آویو، پتخ تیکوا، کریات گت، عفوله و سایر نقاط بوده است.

در نهایت به نظر می‌رسد که رژیم صهیونیستی در برابر چالش جدید و جدی «اسرائیل عربی» (عربیزاسیون اسرائیل) قرار گرفته است. چالشی طبیعی که در بلند مدت می‌تواند منجر به استحاله این رژیم و یا تقابل دو قشر عربی – صهیونیستی در برابر یکدیگر شود. اذعان کارشناسان رژیم صهیونیستی به این مطلب که «رابطه رژیم و اکثریت صهیونیست با جامعه عربی – فلسطینی، با امنیت ملی این رژیم ارتباط مستقیم دارد »، نیز بر همین اساس می‌باشد.

انتهای پیام/