«مهمان‌نوازی» پارسی – «بِرند شیرین» فارسی

خبرگزاری تسنیم /

«مهمان» و «میزبانی» از عهد کهن برای “ایرانی جماعت” یک اصل پذیرایی شیرین بوده است، حتی برای این رسم فرهنگی دیرینه، آداب گسترده ای نیز به یادگار مانده است که کانون آن در طبخ غذا و گرامی داشتن مهمان است، بطوریکه صائب تبریزی نیز می‌سراید «رزق ما با پای مهمان می‌رسد از خوان غیب – میزبان ما است هر کس می‌شود مهمان ما».

بهانه این سیاه مشق، فرارسیدن روز جهانی گردشکری است که هر ساله روز ۲۷ سپتامبر گرامی داشته می‌شود که امسال نیز برابر شده است با ۶ مهر در کشور ما؛ کشوری که بزرگان معتقدند «کشور موزه» است، ولی با کمبودهای فراوان در عرصه گردشگری! بعید است یک توریست به ایران بیایید و گلایه‌ای از سرویس‌های بهداشتی نکند، ضعف حمل و نقل، کمبود هتل‌های توریستی و نبود کارت‌های اعتباری بین المللی نیز باید به این تلخی‌ها اضافه کرد، اما همه این تلخی‌ها با «ادب» «مهمانوازی ایرانی» ایرانی شیرین می‌شود.

«ایران» که به دهمین کشور گردشگری دنیا معروف است، متأسفانه از آن به عنوان هشتادمین کشور جذب گردشگر دنیا نیز یاد می‌کنند، ولی با این وجود گردشگری که به ایران می‌آید حاضر است تمام سختی‌ها و کمبودهای سفر به سرزمین پارس را با یک مهمانوازی ایرانی «تاخت» زند، نمک این مهمانوازی هم تعارف ایرانی جماعت است، تعارفی که وقتی شور می‌شود گردشگر خارجی را به تُندی می‌اندازد.

در بسیاری از کشورهای دنیا سردی، رفتار خشک و بی‌روح و زندگی ماشینی را می‌توان به وضوح دید، مثلاً امکان ندارد در فرانسه کسی دوستی را به خانه اش دعوت کند و همه قرارها در کافه‌ها صورت می‌پذیرد، ولی در ایران در دورترین روستاها خونگرمی و مهمان نوازی مردمان زبانزد همگان است، بطوریکه “هانری آلمانی” در رابطه با فرهنگ مهمان نوازی ایرانیان می‌نویسد: «ایرانیان بر این باورند که اگر بر مهمان بیش از ارزش وی ارج ننهی گویی به او توهین کرده‌ای». حال ایران و ایرانی می‌تواند با این ادب «مهمان‌نوازی» میانبری در جهان گردشگری زند.

و چه زیباست «بِرند ایرانی» با فرهنگ «مهمان‌نوازی»؛ «ایرانی» که غذا را زودتر برای مهمان آماده می‌کند، «ایرانی» که پس از استقبال از مهمان و رو به رو شدن با وی به خوشرویی با وی جایی مناسب برای نشستن، استراحت و خواب برایش فراهم می‌سازد؛ دربارهٔ مطلبی که مهمان دوست دارد صحبت می‌کند، قبل از مهمان نمی‌خوابد، در حضور آنها از کمبودها و مشکلات زندگی نمی‌نالد، چنانچه صحبت‌های مهمان باب میلش نبود خود را ناراحت نشان نمی‌دهد و در حضور او به خانواده خود خشم نمی‌گیرد؛ آدابی که ایرانیان را در مهمانوازی شهره جهان کرده است.

پس بیاییم این «مهمانوازی» ایرانی را با چاشنی دانش گردشگری روز دنیا بیامیزیم، تا هم ایرانی از این فرهنگ شیرین بهره و توشه ای کسب کند و هم توریست خارجی مهمانوازی ایرانی را با چاشنی شور تعارف ایرانی در نیامیزد و تُندی و تلخی سفر به سرزمین کلامی «بنده نوازی» «قدم رنجه» و «قدم روی چشم» را توتویای چشم خود کند.

انتهای پیام/