چرا با شنیدن لقب «قائم» دست روی سر می‌گذاریم

به گزارش خبرنگار تاریخ خبرگزاری فارس، «قائم» در بخشی از روایات به عنوان یکی از القاب امام زمان(عج) شمرده شده است. به عنوان نمونه امام صادق(ع) فرموده‌اند: او (مهدی) قائم نامیده شده زیرا به حق قیام می‌کند.

از امام جواد(ع) هم پرسیدند: چرا او (مهدی) را قائم می‌نامند؟ فرمود: زیرا او پس از فراموش شدن نام و یادش، قیام می‌کند.

اما چرا هنگام شنیدن نام «قائم» دست بر روی سر می‌گذاریم؟

علاوه بر تعظیم و اعلام اضطرار، این موضوع ریشه در روایات دینی دارد.

از امام صادق (ع) سؤال شد که چرا به هنگام شنیدن نام «قائم» لازم است برخیزیم؟ فرمود: براى آن حضرت غیبت طولانى است و این لقب یادآور دولت حقه آن حضرت و ابراز تأسف بر غربت اوست. لذا آن حضرت از شدت محبت و مرحمتى که به دوستانش دارد، به هر کسى که حضرتش را با این لقب یاد کند، نگاه محبت‏‌آمیز می‌کند. از تجلیل و تعظیم آن حضرت است که هر بنده خاضعى در مقابل صاحب (عصر) خود، هنگامى که مولاى بزرگوارش به سوى او بنگرد از جاى برخیزد، پس باید برخیزد و تعجیل در امر فرج مولایش را از خداوند منان مسئلت کند. [۱]

در روایات آمده است وقتى دعبل خزاعی قصیده مشهوری را خدمت امام رضا(ع) خواند، هنگامى که به این بیت رسید: «خروج امام لامحاله خارج یقوم على اسم الله والبرکات» (ظهور امام قطعی است که ظهورش با نام خداوند و همراه با خیر و برکات است)، امام رضا (ع) دست بر سر نهاد و به عنوان احترام برخاست و از خداوند متعال فرج حضرت ولى عصر (عج) را در خواست نمود. [۲]

البته این دو روایت بیشتر ناظر به اسم خاص «قائم» هستند و شامل القاب دیگر نمی‌شوند.

پی‌نوشت:

۱. منتخب الاثر، لطف الله صافی، ج۳، ص۲۲۶، چاپ دفتر آیت الله صافی، ۱۳۸۰ش، چاپ اول

۲. الغدیر، عبدالحسین امینی، ج۲، ص۵۱۱، قم، مرکز غدیر، ۱۴۱۶ق، چاپ اول

انتهای پیام/