ماجرای اعتراض «بنان» به ابتذال موسیقی/ نخستین هنرمندی که در امامزاده طاهر دفن شد

به گزارش خبرنگار تاریخ خبرگزاری فارس، «غلامحسین بنان» در اردیبهشت ۱۲۹۰ در خاندان میرزا کریم خان بنان الدوله نوری متولد شد.

از پنج تا ده سالگی با موسیقی از طریق نواختن ارگ دستی مادر و شنیدن آواز پدر، و صفحات موسیقی‌ آن عصر آشنا شد.

از سال ۱۳۰۱ که با مرتضی نی‌داود آشنا شد و نزد میرزا طاهر ضیاء الذاکرین شاگردی کرد تا ۱۳۱۰ به تحصیل در مدرسه ثروت پرداخت.
ده سال بعدی با مرگ ناگهانی اکثر اعضای خانواده در اثر بیماری وبا و آغاز جنگ جهانی دوم همراه بود. بنان در این سال‌ها آواز را نزد ناصر سیف می‌آموخت. او مدتی را در اداره کشاورزی اهواز خدمت کرد، اما همزمان با تأسیس اولین ایستگاه رادیو تهران به پایتخت بازگشت.

بازگشت او (در سال ۱۳۲۳) به آشنایی‌ با عبدالعلی و علینقی وزیری، و آغاز همکاری با روح‌الله خالقی انجامید. کمی بعد از این آشنایی، انجمن و ارکستر موسیقی ملی تأسیس شد و بنان به همکاری با انجمن پرداخت.

وی کمی بعدتر ازدواج و از سمت منشی مخصوص وزیر خواروبار کناره‌گیری کرد و به تدریس آواز در هنرستان موسیقی ملی مشغول شد. کمی بعدتر چند صفحه گرامافون ضبط کرد و در فیلمی با موضوع موسیقی به نام «طوفان‌ زندگی‌» بازی و خوانندگی کرد. ضبط‌ سرود «ای ایران» محصول این دوره از زندگی غلامحسین بنان است.

بنان تا سال ۱۳۲۹ در انجمن‌های روابط فرهنگی ایران و کشورهای مختلف بیش از ده کنسرت برگزار کرد.

طی یک نظرسنجی در دهه چهل، بنان به عنوان محبوب‌ترین خواننده موسیقی ایرانی معرفی می‌شود و از تاج اصفهانی و ادیب خوانساری هم پیشی می‌گیرد.

برخی می‌گویند این موفقیت باعث شد بنان را اصطلاحاً چشم بزنند و همین شد که در تصادف سال ۱۳۲۶ در جاده کرج، چشم راست خود را از دست داد. با این حال، او معتقد بود: با یک چشم هم می‌توان دنیا را چنان که هست، دید. دیدن از نگاه کردن جداست!

بنان از ۱۳۴۵ تا ۱۳۵۱ در اعتراض به ابتذال شایع در موسیقی ایرانی، رسماً و برای همیشه موسیقی را ترک می‌کند. او به شیراز می‌رود و با همسر دومش در آنجا زندگی را ادامه می‌دهد.

غلامحسین بنان در هشتم اسفند ۱۳۶۴ در ۷۴ سالگی در بیمارستان ایرانمهر (قلهک) درگذشت. پیکر وی در کرج دفن شد تا به گفته ناصر مجرد (پژوهشگر موسیقی و شاگرد بنان)؛ نخستین هنرمندی باشد که در جوار امامزاده طاهر کرج خاکسپاری شد. البته چهار سال بعد یعنی در ۱۳۶۸ دست تقدیر دو تن دیگر از نامداران موسیقی ایران (حسین قوامی و مرتضی حنانه) را به همسایگی او فرستاد.

انتهای پیام/ک